Le temps s'en va...! Le temps s’en va...!, dicía Lois
Pereiro con voz esmorecente no xa mítico recital do pub Moka. Non lle faltaba
razón. Viñéronme á cabeza esas palabras mentres asistía á presentación en Lalín de Historia da Música en Galicia, de Lorena López Cobas.
Aínda me parece que foi onte cando meu pai lle amañou ó seu
un ghalpón no que el empezou a destripar os motores da maquinaria da vecindade.
Tamén da miña Derbi, que pasou de vez en cando polo seu quirófano. Moitas veces, de camiño da miña casa, paraba
alí só por conversar un pouco e observar como trataba de buscar a melodía
exacta de cada pistón. Dedicáballe a cada peza o tempo que fixese falta, probando unha e outra vez, con
paciencia infinda. De tanto velo traballar, acabei sendo
capaz de desmontar e volver montar o motor da miña moto sen que me sobrasen
pezas. Era bo mestre.
Un día meteume na man unha Bultaco de 500 que estivera
resucitando.
- Pesa máis ca min. Se me cae encima esmágame. Non son quen de erguela.
- Ti dálle.
E deille. Subindo cara a Pelures sentinme aquel día coma un neno
ó mando dun airbus. Que ben soaba!
El era novo e estaba cheo de ilusión. Non lembro se
Lorena era pequeniña ou se aínda non nacera, pero o tempo pasou e hai uns días foi ela quen nos puxo diante a súa Historia
da Música en Galicia. Todos saben que eu son musicalmente analfabeto e que só
se me esforzo moito son quen de distinguir un pandeiro dunha trompeta, pero gocei
co evento. Creo que non tanto polo que estaba oíndo durante a presentación, que tamén, como polo que
estaba observando: conmoveume ata a melancolía o contraste entre a imaxe seria do pai,
emocionado pero se cadra tristeiro, e a perenne expresión de alegría na cara de
Lorena, que non perdeu o sorriso nin ó debullar brillantemente as liñas mestras
da historia da nosa música nin ó falarnos da súa traxedia persoal máis íntima.
Ó remate, mentres ela lle asinaba exemplares a unha unha
ringleira de xente, o pai agardaba só, no fondo da sala.
- Hoxe fante esperar, Eulogio.
- Non importa. Para a miña filla teño todo o tempo que faga falta.
Outra lección do mestre.
